Esther Bussink is 57 jaar oud en woont in Veenendaal samen met haar man Frank. Esther houdt van tekenen/schilderen, op vakantie gaan naar Zuid Spanje, met vrienden eten en heel erg van allerlei soorten sport. Jaren liep ze met vage klachten, tot er een diagnose kwam: parkinson. Lisa (23) en Madeleine (23) besloten een documentaire te maken over Esther haar verhaal.
Het ontstaan van de docu
Lisa wilde voor haar minor een mini-documentaire maken. Het onderwerp moest een psychologische kant belichten. Madeleine sloot snel aan ze kwamen op parkinson uit. Waarom? ‘Omdat het zowel mentale als fysieke gevolgen heeft. Daarnaast zijn er veel vooroordelen over de ziekte. Dit willen wij ‘doorbreken’. In mijn naaste omgeving komt de ziekte helaas ook voor. Dit was dus een intrinsieke reden om de documentaire over dit onderwerp te doen,’ vertelt Madeleine.
Esther hebben ze via-via gevonden. ‘Ik stond er meteen voor open. Lisa en Madeleine vertelde mij dat het om een mini documentaire van 10 minuten zou gaan. Er is over en weer geappt over wat en waar we mijn dagelijkse leven zo goed mogelijk in beeld konden brengen,’ zegt Esther.
De opnames van ‘Ik ga er niet dood aan’
‘De eerste opnames waren thuis gepland in Veenendaal. Frank was hier niet bij aanwezig. Niet bewust hoor. Hij had afspraken elders. Ik kreeg een zender om en de camera werd door Madeleine in gereedheid gebracht. Op dat moment ben je je bewust dat er wat komen gaat, maar na de eerste vraag van Lisa verdwijnt dat naar de achtergrond. Het was fijn dat er vanaf de start een duidelijke rolverdeling was. Madeleine achter de camera en Lisa stelde de vragen. Bijna alle activiteiten stonden gepland en daardoor ontstond er prettig samenspel tussen ons drieën waardoor eigenlijk alles vanzelf ging,’ vertelt Esther.
Eindproduct van een geslaagde productie
‘Deze docu is interessant voor iedereen die zich in mijn verhaal herkend. Niet alleen als je parkinson hebt, maar ook voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Laat het een inspiratiebron zijn. Een positief beeld dat het glas halfvol is. Je doet dit samen,’ zegt Esther.
Lisa en Madeleine zijn ook enorm trots op hun gemaakte documentaire. ‘Ik denk dat het verhaal van Esther belicht hoe naar het is om de ziekte te hebben, maar ook hoe beweging de klachten heel erg kan verlichten. Ik vond dat een heel mooi iets om te zien van dichtbij. We hebben er echt heel veel energie en liefde ingestopt en ik denk dat dat terug te zien is. Ik hoop dat mensen er veel plezier en inspiratie aan kunnen beleven en zo ook nog eens wat te weten kunnen komen over de ziekte van Parkinson,’ sluit Lisa af.
Bekijk hier de documentaire over Esther Bussink:
Meer lezen over hoe anderen omgaan met de ziekte van Parkinson? ParkinsonNL publiceert regelmatig ervaringsverhalen. Albert vertelt je over zijn diagnose parkinson en hoe muziek zijn uitlaatklep is. De man van Lonneke, Chris, heeft parkinson. Ze deelt haar verhaal als partner.