Jan Heemskerk nieuwe ambassadeur en vaste columnist ParkinsonNL

Jan Heemskerk (lifestyle-journalist, M/V-relatiecolumnist, conceptdenker en zelfhulpschrijver) o.a. bekend als voormalig hoofdredacteur van de mannenbladen MAN, FHM en Playboy kreeg in 2021 de diagnose ziekte van Parkinson. Met zijn maandelijkse column voor ParkinsonNL wil hij graag een nuttige bijdrage leveren aan de bewustwording van deze ziekte, door – zoals hij dat nou eenmaal doet – zijn leven met parkinson te portretteren. Natuurlijk met zijn kenmerkende mix van empathie en zelfspot. Vandaag trapt hij af met zijn eerste column ‘Een beetje ironisch was het wel’.

Te dik

In maart 2016 was ik schoorvoetend begonnen aan een grote onderhoudsbeurt van mijn lichaam en geest. Want ik was te dik, deed veel te weinig aan sport, en liet er geen wijntje minder voor staan. Het kon zo niet langer. Mijn vrouw trok aan de bel, dreigde met harde maatregelen, en verbande mij naar een talentvolle dietiste – een zekere Wendy –  die mij zó grondig te pakken nam, dat ik in een paar maanden tijd 10 kilo afviel, en kort daarna, nadat ik stopte met drinken, nóg eens 15. Ik adopteerde een gezonde leefstijl en ging op alle reguliere soorten sport, en diverse vormen van yoga en mindfulness… 

Okee. Ik overdrijf misschien een beetje. Maar niet veel. In mijn beleving was ik een slanke sexgod, één brok fysieke conditie, knetterhelder van geest, op de toppen van mijn kunnen en klaar voor de tweede helft van mijn leven. Het zou alleen wat anders lopen. Want Parkinson kwam tussenbeide. 

Hoe het u is overkomen, weet ik natuurlijk niet. Bij mij als donderslag bij heldere hemel. Ik wist nauwelijks af van de ziekte van Parkinson, laat staan dat hij mij zou kunnen treffen. En al helemaal niet nu ik in zo’n glanzende conditie stak. Een beetje ironisch vond ik het allemaal wel. En dan drukte ik me nog heel voorzichtig uit. 

Diagnose parkinson

April 2021 kreeg ik mijn officiële diagnose, nadat bezorgde collega’s me met zachte dwang naar de huisarts hadden gedirigeerd, die – net als de neuroloog – niet veel tijd nodig had om vast te stellen wat er aan het handje was. Ik weet nog hoe ik op het parkeerterrein van het ziekenhuis het slechte nieuws aan mijn vrouw doorbelde. Zij wist niet precies wat ze moest voelen, en vroeg zich met name af of en wanneer ik dan zo ongeveer dood zou gaan. Ikzelf was lamgeslagen. De neuroloog had mij aan het eind van het gesprek ook nog gevraagd hoe ik me voelde. Geen flauw idee, had ik maar gezegd. 

De eerste anderhalf, twee jaar heb ik welbewust mijn kop zo diep mogelijk in het zand gestoken. Mijn vrouw – de engel – zou alles lezen over parkinson en mij alleen het goede nieuws doorgeven. Dan kon ik nog even wennen aan het idee, zeg maar. En geloof het of niet: dat ontkennen heeft een tijdje heel goed gewerkt, een tijdje dat ik bikkelhard nodig heb gehad om te accepteren dat ik toch heus een serieuze ziekte in mijn substantia nigra heb, die best eens akelig zou kunnen aflopen. 

Terreinwinst behalen

Maar niet vandaag, zoals ze dat in oorlogsfilms altijd plegen te zeggen. En daarom ga ik vanaf nu proberen te doen wat ik kan beïnvloeden, vechten waar iets te winnen valt. Spreken met wie iets te melden heeft en draaien aan alle knoppen waar terreinwinst op onze ziekte valt te behalen. En met uw welnemen mag ik op deze plaats dan de komende tijd regelmatig verslag komen doen van mijn zoektocht en belevenissen, zodat ik die met u kan delen. En we hopelijk nuttige ervaringen en broodnodige lichtpuntjes kunnen uitwisselen. Ik zie u graag, en tot snel! 

Wil je op de hoogte blijven van Jan zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen. Je kan ook meer lezen over Jan en zijn ambassadeurschap voor ParkinsonNL.

ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.