Wytze Russchen is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Maandelijks schrijft Wytze Russchen een column voor ParkinsonNL: verhalen uit het leven gegrepen, zijn gevecht tegen parkinson dit alles uiteraard voorzien van een flink stuk (geo) politiek!
Het moet in september 2023 zijn geweest, een maand voor de DBS-ingreep. Ik was aan het eind van mijn parkinson-latijn. De medicijnen waren uitgewerkt en mijn symptomen werden steeds heftiger. Mijn rechterarm zwaaide alle kanten op, dag én nacht. Dyskinesie heet dat. Als ik ‘s morgens wakker werd, lag alles dat op mijn nachtkastje stond, op de vloer. Pillendozen, flesjes water, zelfs de loodzware leeslamp. Ik snakte naar mijn operatie.
Eerder waren de gevolgen nog te overzien. Mensen die vriendelijk terugzwaaiden omdat ze dachten dat ik hen groette. Hilariteit over mijn vermeende imitatie van John Cleese’s Ministry of silly walks. ‘Zo zat als een aap’, gniffelde men in ons dorp. Soms kwam dyskinesie van pas. Bijvoorbeeld wanneer ik – onbedoeld natuurlijk – mijn niet onknappe fysiotherapeut in het kruis greep. “Sorry, dat was parkinson”, verontschuldigde ik me dan. Om wijlen Johan Cruyff te citeren: ‘elk nadeel hep zijn voordeel’.
De laatste weken liep het echter uit de hand. Of uit de arm, beter gezegd. Zo sloeg ik zowat een Japanse toeriste knock-out in een drukke winkelstraat. Een dag later verloor ik bijna een paar vingerkootjes omdat ik mij trachtte om te kleden in de slaapkamer terwijl de plafondventilator op stand 6 stond. Maar die vrijdagochtend sloeg alles (pun intended).
Na een bezoek aan de bank waggelde ik langs een nieuwe, hippe koffiebar. De geur van verse koffie lokte mij naar binnen. Ik bestelde een latte macchiato, die werd geserveerd in een tot de rand gevulde mok. Alle tafels waren bezet, maar er was nog plaats aan de bar. Met de warme beker in de hand slalomde ik door het café en hees mij op een barkruk. So far so good.
Naast mij zat een goedgeklede jongeman nerveus op zijn laptop te tikken. Ik tilde de mok op met mijn rechterhand – dom! – en wilde die naar mijn mond te brengen. De dyskinesie sloeg genadeloos toe. De latte ging de lucht in en deed drie pirouettes. Ik was de controle kwijt. Mijn hand kantelde 90 graden en goot de hete koffie op mijn buurman, zijn blauwe pak en hagelwitte overhemd.
Hij gaf een gil, deels uit pijn, deels uit schrik. Ik wilde servetjes pakken, maar was verlamd. “I am sorry”, wist ik amper uit te brengen, “I have Parkinson’s”. De man keek me aan – het melkschuim droop uit zijn haar – en zei: “I am sorry too. I have a job interview in 20 minutes”.
Wie is Wytze Russchen?
Wytze Russchen (Drachten, 22 december 1970) is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. Hij is auteur van o.a. ‘het Oliemannetje – toplobbyist in Europa’ (2014), en ‘#Post uit Brussel’ (2015). Hij werd in 2017 door het platform euknowhow.eu beschouwd als een van de meest invloedrijke Nederlanders in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Sinds 18 september 2023 is Russchen ambassadeur van de Parkinsonalliantie Nederland.
Wil je op de hoogte blijven van Wytze zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande button.
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen, genezen en voorkomen. Tot die tijd zorgen we dat mensen met parkinson en hun omgeving een zo goed mogelijk leven kunnen leiden. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.