Jan Heemskerk kreeg in 2021 de diagnose ziekte van Parkinson. Met zijn maandelijkse column voor ParkinsonNL wil hij graag een nuttige bijdrage leveren aan de bewustwording van deze ziekte, door – zoals hij dat nou eenmaal doet – zijn leven met parkinson te portretteren. Natuurlijk met zijn kenmerkende mix van empathie en zelfspot.
Ik ben gezegend met drie prachtige zoons die ik op de dag van de diagnose meteen heb verteld van mijn parkinson. Ik had zelf nauwelijks een idee wat ik zei, maar wél dat ik het ze moest vertellen, de drie mensen die ik – naast hun moeder, het meeste liefheb op aarde. Ze reageerden – onafhankelijk van elkaar – zoals ik ze ken: nuchter, hulpvaardig, strijdlustig, liefhebbend. Als een rots in de branding. Ik zei al: prachtige zoons.
De oudste, zoon 1, heeft het op zich genomen in de gaten te houden hoe het met vader gaat. Hij belt elke vrijdag voor een lullepraatje, meestal over zijn werk, of hij zelf nog een beetje lekker in de wedstrijd zit, wie hem allemaal dwarsbomen op zoek naar zingeving en waar hij nu weer is geblesseerd geraakt tijdens zijn boksles. Als ik me voldoende geïnteresseerd heb betoond, wil hij wel eens horen hoe de vlag ervoor hangt bij zijn oude papi.
Ik brom dan iets als ‘ze gangetje’ en ‘jeweettoch’ en dat het gezien de omstandigheden zeker niet tegenvalt. Goed gegeten en veel gesport, af en toe een dippie, maar daar kom je niet onderuit. ‘Nee’, zegt hij dan. Als hij iets raars aan mijn stem meent te horen, vraagt hij nog wel eens dóór tot hij tevreden is. Dan hangt hij op met een dikke virtuele ‘hug’.
Zoon 2 is blij als ik blij ben en maalt verder niet zo om enge ziektes. Daar blijft hij, net als zijn vader, liefst zo ver mogelijk bij vandaan, Deelt liever mannelijke omhelzingen uit, belooft mij te ontzorgen en vergeet die beloftes weer in de stress van alledag, maar de intentie wordt op prijs gesteld. Het valt ook niet mee de Zeus van het zonnepanelenuniversum te worden. En ook al je oma moeten ontzorgen.
Zoon 3, de jongste, woont nog thuis. En heeft dus ongetwijfeld het meest te maken gekregen met de dagelijkse loop bij het parkinson-gezin. Het wennen, de angst, en de onvermijdelijke veranderingen die op til staan in de toekomst. Hij moet zich dagelijks verhouden tot een man die zowel vaderfiguur als zieke is, patiënt als sterke man, bovenal iemand met wie je altijd rekening moet houden maar ook je puberteit moet uitvechten.
Een tijdje geleden werd zoon twintig, en dat werd met de buurt, met vrienden en familie op de bbq waardig gevierd. En met een biertje. En omdat de stemming er toch stevig in zat, besloot de jeugd daarna nog een laatste consumptie te gaan nuttigen bij het lokale dorpsfeest. Een uurtje later was hij terug, zijn vriendin verbijsterd op de achterbank geparkeerd, dikke tranen op zijn wangen, niet aanspreekbaar, rechtdoor naar bed.
Een klusje voor vader.
Wat er nou was: iedereen had hem op zijn feest en in de kroeg gevraagd hoe het met zijn vader was. Natuurlijk, logisch. Maar was het nou te veel gevraagd dat het één keertje over hém ging, zonder vaders met enge ziektes, waar hij dan geduldig over moest vertellen? Hij moest al zo veel aan die zieke vader denken, dat het voor hem óók moeilijk was, dat hij zich altijd goed moest houden, want papa kon het ook niet helpen. Ik ben ook maar net twintig. Had hij gezegd. En toen waren, met een beetje boel bier, de sluizen open gegaan.
Chips.
Armen om dat grote lichaam. Sorry zeggen. Dat ik je over het hoofd heb gezien. Met dat eeuwige ziekte-gezeik. Natúúlijk is er altijd plaats en tijd en aandacht voor jou en jouw gevoelens. We hebben gewoon niet opgelet. Je hoeft niet alles in je eentje te dragen. En als je zin hebt om mij uit te lachen omdat ik mijn halve vocabulaire ben kwijtgeraakt, kan dat ook wel een keertje. Het is niet dat ik niet genoeg woorden over heb…
Wie is Jan Heemskerk?
Jan geniet van bescheiden bekendheid als voormalig hoofdredacteur van de mannenbladen MAN, FHM en Playboy. Jan was ook lange tijd columnist bij onder meer Linda. (samen met Saskia Noort), Flair (met Marcel Langedijk) en Kek Mama (over vaderschap en relatie). En schreef voor vrouwenbladen als Libelle, Margiet Viva, Plus, Jan, Saar, Telegraaf Vrouw en Volkskrant Magazine talloze artikelen, vooral over de verhouding en verschillen tussen man en vrouw. Maar hij draait zijn hand ook niet om voor het presenteren van een radio/tv en/of podcast-programma.
Wil je op de hoogte blijven van Jan zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen. Je kan ook meer lezen over Jan en zijn ambassadeurschap voor ParkinsonNL.
Volg ons op social media
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.