Jan Heemskerk kreeg in 2021 de diagnose ziekte van Parkinson. Met zijn maandelijkse column voor ParkinsonNL wil hij graag een nuttige bijdrage leveren aan de bewustwording van deze ziekte, door – zoals hij dat nou eenmaal doet – zijn leven met parkinson te portretteren. Natuurlijk met zijn kenmerkende mix van empathie en zelfspot.
Toen ik een jaar of 12 was vonden mijn ouders het een opvoedkundig wonderplan om ons als kinderen dit keer zelfstandig de zomervakantie te laten organiseren. Dat hadden wij nog nooit gedaan, en voordien gingen we elk jaar met z’n allen achterop de brommer naar hetzelfde huisje bij hetzelfde vennetje in Drenthe. Dus om nou te zeggen dat we op onze taak waren toegerust, nee.
Door te kiezen voor een mengeling van spotgoedkoop en ‘wel eens van gehoord’ kwamen we terecht op Texel, in Hotel Beatrix, een vlooienbaai voor bejaarden, waar we elke avond onder het mom van volpension peen en uien kregen geserveerd. Aan activiteiten overdags hadden wij ook niet gedacht, dus moesten wij het hebben van de natuur, maar ook die werkte niet mee, en sloeg monsterachtige slagregens op ons neder. Zo stonden we op zeker moment doorweekt en diep verdrietig midden op de slufter, de fraaiste wandelattractie op Texel en zwoeren een dure eed: nooit meer een slufter, nooit meer mee uit wandelen!
Ik nam dit voornemen uiterst serieus. Zo diep waren de wonden die de slufter had getrokken, dat ik nog liever in de auto bleef zitten wachten tot mijn reisgenoten waren uitgewandeld of ‘gehiked’ dan een voet te zetten op de onverharde ondergrond. Moest ik toch, kweelde ik van start tot finish over natte voeten, zere voeten, enge takken, vermoeidheid, klei, naalden, vieze beesten en vals plat. Tot mijn ouders of geliefde het niet meer kon verdragen en me alsnog verbande – ‘vervelende etter!’- naar de eerstvolgende parkeer- of rustplaats waar ik later kon worden opgehaald – met de auto. Na verloop van tijd vroeg niemand mij nog om een wandelingetje en speelde mijn sociale agenda zich vooral thuis af, of in het cafe.
Maar dat zal je altijd zien. Ik groeide dicht, en moest me van de diëtist en de holistisch fysiotherapeut een gezondere leefstijl aanmeten, met beter eten, voldoende beweging en wat geestelijke ondersteuning (mindfulness) in de vorm van een ferme dagelijkse wandeling met vederlichte meditatie.
Grapje zeker.
Geen grapje.
En zo kun je mij nu, lichtjaren en een nare ziekte later, nog altijd dagelijks met ferme pas door het gras zien stappen, om in conditie te blijven, maar ook om mezelf los te maken van depressieve gedachten die niet willen wijken zolang ik binnen blijf pruilen. Jawel mensen: de wandelhater van weleer knapt er tegenwoordig van op als hij de deur uitgaat, weer of geen weer, grotendeels alleen. Wie had dat ooit gedacht. Ik niet. Maar als ik weer eens moe of slapjes ben, depri of alleen, is dit mijn uitweg naar buiten.
Eenmaal buiten raakt mijn hoofd eerst leeg, dan weer vol, met mijmeringen, mogelijkheden, opwekkende alternatieven. Eerst nog met vertrouwde tegenzin, maar al snel in drukke innerlijke monoloog over van alles en nog wat, vooral, meestal, over wat of wie ik zou zijn als ik mij niet was, aangezien ik mezelf toch binnenkort opnieuw zal moeten gaan uitvinden.
Het werkt helemaal briljant als je er ook nog een hond bij hebt, waartegen je onophoudelijk kunt blijven raaskallen en filosoferen, zonder dat hij boos wordt of je stom vindt, in principe altijd blij met je is. Een dier waartegen al je trubbels ongestraft kunt uithuilen, en dan nóg aandacht van je nodig heeft en dus maling aan jouw zelfmedelijden. Een dier waarvoor ik wandelend al één carnavalshit en eindeloos veel hondenrijmpjes heb gecomponeerd, en een klaagzang heb uitgejammerd zoals je thuis nooit zou wagen.
Mijn raad: gaat allen direct wandelen en – als je al een hond hebt – heerlijk ongenuanceerd los tegen de viervoeter. Je knapt er gegarandeerd oneindig van op. PS over die hond: als je er nog geen eentje hebt, laat dat dan maar zitten. Ze leveren meer gedoe dan plezier, En ik kan het weten.
Wie is Jan Heemskerk?
Jan geniet van bescheiden bekendheid als voormalig hoofdredacteur van de mannenbladen MAN, FHM en Playboy. Jan was ook lange tijd columnist bij onder meer Linda. (samen met Saskia Noort), Flair (met Marcel Langedijk) en Kek Mama (over vaderschap en relatie). En schreef voor vrouwenbladen als Libelle, Margiet Viva, Plus, Jan, Saar, Telegraaf Vrouw en Volkskrant Magazine talloze artikelen, vooral over de verhouding en verschillen tussen man en vrouw. Maar hij draait zijn hand ook niet om voor het presenteren van een radio/tv en/of podcast-programma.
Wil je op de hoogte blijven van Jan zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen. Je kan ook meer lezen over Jan en zijn ambassadeurschap voor ParkinsonNL.
Volg ons op social media
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.