Wytze Russchen is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Maandelijks schrijft Wytze Russchen een column voor ParkinsonNL: verhalen uit het leven gegrepen, zijn gevecht tegen parkinson dit alles uiteraard voorzien van een flink stuk (geo) politiek!
3 oktober 2023 was de heftigste dag van mijn leven. Ik zou een DBS-operatie ondergaan in Barcelona. DBS is een hersenoperatie waarbij men electroden in je hersenen plaatst en verbindt met een batterij die onder het sleutelbeen wordt geïmplanteerd. De ingreep, die 5,5 uur zou duren, beoogt de symptomen van parkinson (deels) te verminderen. DBS heeft echter niet bij iedereen effect en is niet risicoloos. Er stond dus veel op het spel.
De operatie zou om 08h00 beginnen. Ik was de avond ervoor al ‘ingechekt’ in hospitaal Clinic. De ochtend van D(BS)-Day startte op schema, ongewoon in ‘mañana land’. Een verpleegster wekte mij om 06h30. Niet nodig, want ik had geen oog dichtgedaan. “Haar wassen met desinfecterende shampoo!”, bitste ze. “Jawohl!”, zei ik saluerend om de boel op te vrolijken. Niemand lachte. Om halfacht sharp lag ik, stoned van slaapgebrek en stress, klaar om naar de OK te worden gebracht.
Het bedvervoer in Spaanse ziekenhuizen is het werk van celadores. Toen ‘mijn’ celador er om 08h15 nog niet was, kreeg ik een paniekaanval. Ruim een jaar had ik naar dit moment toegeleefd. Niks mañana, het was nu of nooit. Ik gaf een klap op de rode knop naast mijn bed waar menig jurylid van The Voice jaloers op zou zijn. De zuster stak haar hoofd om de deur en blafte: “El celador está en camino”, de beddenduwer was onderweg.
De jongeman arriveerde uiteindelijk pas om 08h45, stelde zich voor en brabbelde iets over files. Nadat ik van ‘mijn’ op ‘zijn’ bed was gekieperd, duwde hij mij behendig door de catacomben van Clinic. Het was een knappe jongen, maar ik had wel iets anders aan (en weldra in) mijn hoofd. Het was bedden-spitsuur. Plots viel mijn kwartje: de celador had met ‘files’ niet op het verkeer in Barcelona, maar in het ziekenhuis gedoeld.
Hij parkeerde me in een wachtzaal waar het naar crematorium rook. Er lagen meer mensen in bedden te wachten. Een ‘nieuwe’ patiënt werd binnengereden door een ‘collega-celador’. Ik viel bijna uit bed van verbazing. De beddenduwers leken sprekend op elkaar. Waren het tweelingbroers of ijlde ik? Ze ratelden luid over FC Barcelona.
Een der hermanos zag me bibberen, wellicht een combinatie van parkinson en zenuwen. Hij trok de deken hoger en vroeg of ik het koud had: “¿Tienes frio?” Ik verstond echter: “¿Quieres trio?” (“wil je een trio?”). Was ik al in de hemel? Net toen ik wilde antwoorden, sprong het lampje van de OK op groen. Ik was aan de beurt, gered door de gong.
Wie is Wytze Russchen?
Wytze Russchen (Drachten, 22 december 1970) is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. Hij is auteur van o.a. ‘het Oliemannetje – toplobbyist in Europa’ (2014), en ‘#Post uit Brussel’ (2015). Hij werd in 2017 door het platform euknowhow.eu beschouwd als een van de meest invloedrijke Nederlanders in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Sinds 18 september 2023 is Russchen ambassadeur van de Parkinsonalliantie Nederland.
Wil je op de hoogte blijven van Wytze zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen.
Volg ons op social media
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.