Jan Heemskerk kreeg in 2021 de diagnose ziekte van Parkinson. Met zijn maandelijkse column voor ParkinsonNL wil hij graag een nuttige bijdrage leveren aan de bewustwording van deze ziekte, door – zoals hij dat nou eenmaal doet – zijn leven met parkinson te portretteren. Natuurlijk met zijn kenmerkende mix van empathie en zelfspot.
De laatste die het te weten kwam, was mijn moeder. Dat vind je misschien gek, maar er was wel degelijk over nagedacht. Om te beginnen was mijn vader niet al te lang geleden overleden en zat ze – net als wij trouwens – nog volop in de rouw. Maar ik was er ook niet helemaal zeker van dat ik de goedbedoelde emotie, die mijn moeder ongetwijfeld bij het vernemen van ons slechte nieuws over mij en ons gezin zou hebben uitgestort, er wel bij zou kunnen hebben.
Ziek zijn is al moeilijk genoeg
Allereerst omdat er natuurlijk – zelfs moeders uitgezonderd – nog steeds best veel mensen zijn die je wel op de hoogte zult móeten stellen – denk aan je werkgever en de kinderen. En je hebt vast ook wel een handjevol vrienden die je het juist heel graag wél wilt vertellen, omdat je tenslotte ook wat mensen nodig hebt bij wie je af en toe zelf je nood wilt klagen. En je partner ook maar een mens is.
Het heeft anderhalf jaar geduurd vóór ik het mijn moeder officieel heb verteld. Intussen waren er best veel mensen op de hoogte. Sommigen omdat ze bij die groep mensen horen die zich – en terecht – beledigd zouden voelen als ik het voor hen zou hebben verzwegen, sommigen omdat ze haarfijn weten weten hoe parkinson eruitziet (en zo brutaal zijn het gewoon te vragen), en sommigen omdat ze toevallig op de juiste plek, op het goede moment waren. Ik heb van meet af aan gezegd, dat ik er niet mee te koop ga lopen, maar ook niet geheimzinnig ga doen als het toevallig ergens ter sprake komt.
En zo ontwikkelt zich in de loop van de tijd een bont gezelschap van weters en onwetenden, dat zelfs voor mij niet valt bij te benen. Er zijn best veel mensen die het weten, maar minder dan ik dacht. Mensen waarvan ik had durven zweren dat ik het ze had verteld, maar die van niets weten, en vage kennissen die ik blijkbaar op een onbewaakt moment van de hoed en de rand had verteld. Een aantal mensen dat mijn ziekte niet verder heeft verteld, omdat ze vonden dat het niet aan hen was dit wereldkundig te maken. Terwijl dat – ik zei het al – van mij best had gemogen. En mensen die het wisten maar niet wilden dat ik wist dat zij het wisten – maar daar kom je maar moeilijk achter.
Op een zeker moment leek het me zowat onmogelijk dat mijn moeder het nog van niemand had gehoord, dus besloot ik haar officieel op de hoogte te brengen. En natuurlijk uit te leggen dat ik het had verzwegen omdat zij toch al zo’n zware tijd meemaakte vanwege de dood van papa. Ze wist het al. Maar had besloten mijn keuze om haar niets te vertellen, te respecteren, al begreep ze niet waarom ik haar per se wilde buitensluiten.
Wie is Jan Heemskerk?
Jan geniet van bescheiden bekendheid als voormalig hoofdredacteur van de mannenbladen MAN, FHM en Playboy. Jan was ook lange tijd columnist bij onder meer Linda. (samen met Saskia Noort), Flair (met Marcel Langedijk) en Kek Mama (over vaderschap en relatie). En schreef voor vrouwenbladen als Libelle, Margiet Viva, Plus, Jan, Saar, Telegraaf Vrouw en Volkskrant Magazine talloze artikelen, vooral over de verhouding en verschillen tussen man en vrouw. Maar hij draait zijn hand ook niet om voor het presenteren van een radio/tv en/of podcast-programma.
Wil je op de hoogte blijven van Jan zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen. Je kan ook meer lezen over Jan en zijn ambassadeurschap voor ParkinsonNL.
Volg ons op social media
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.