Eerlijk. Aangrijpend. Onroerend. Met veel ruimte voor hoop en humor. De net verschenen autobiografie Ernst vertelt het levensverhaal van zanger Ernst Daniël Smid en over zijn leven met parkinson. In verschillende interviews licht hij toe hoe dit voor hem is.
Noem het een ode aan zijn leven: het boek Ernst vertelt het verhaal van de zanger die sinds vier jaar met parkinson kampt. Over de struggles van zijn privéleven, de eenzame kanten van succes en zijn gezins- en liefdesleven. Over zijn toewijding aan de klassieke muziek, de vriendschappen en de vetes, zijn financiële problemen en de faalangst die hij met zich meedraagt. En het boek beschrijft ook wat het voor hem betekent om de ziekte van Parkinson te hebben.
Schamen voor je ziekte
Zijn boek start met het beschrijven van het moment dat de zanger bij de talkshow Pauw zit. Op dat moment durft hij nog niet toe te geven dat hij de ziekte heeft. Maar omdat hij niet goed verstaanbaar is, denken veel tv-kijkers dat hij gedronken heeft. De reden dat hij zijn ziekte niet naar buiten bracht? Schaamte. In een bijzonder interview met de Volkskrant legt hij uit waardoor dat komt, je schamen voor een ziekte waar je niks aan kunt doen. “Ik schaam me gewoon voor mijn defect, ik schaam me ervoor dat ik er niets aan kan doen. Ik had altijd alles onder controle in mijn leven, maar dit dus niet.”
Openhartig over parkinson
In verschillende media vertelde de zanger naar aanleiding van het verschijnen van zijn autobiografie heel openhartig wat het leven met parkinson voor hem betekent. In het interview met de Volkskrant vertelt hij bijvoorbeeld ook hoe hij ontdekte dat hij de ziekte had en hoezeer hem dat raakte. Tijdens het zingen van een toonladder werkte zijn stem ineens niet meer mee. Het lukt hem niet om deze onder controle te krijgen. “Alsof mijn stem me had verlaten en me van buitenaf vol op mijn bek sloeg. Ik dacht: als ik niet meer kan zingen, wie ben ik dan nog?”
Ook vertelt hij hoe de ziekte zijn persoonlijkheid aantastte. Hoe hij onzekerder werd, minder verwachtingen en minder ambitie kreeg. “Ik was altijd een dominant mannetje met een grote bek, dat is helemaal voorbij.” En ook sommige manieren om te communiceren verslechteren. Zoals praten: ’s ochtends gaat dat beter dan ’s middags.
“Relationele vriendschap”
Toch gaat het goed met hem. Er kwam zelfs iemand bij in zijn leven. De status van de relatie? “Relationele vriendschap” noemt hij het. Ook in het boek schrijft hij erover omdat hij taboes wil doorbreken, zo zegt hij in de krant. “Er zijn een paar gebreken die gepaard gaan met mijn ziektebeeld waardoor je bepaalde dingen van een relatie niet kunt invullen. Daarom noemen wij het vriendschap.”
Voor zijn kleinkinderen
Ook in het tv-programma Op1 was de zanger te gast, samen met zijn dochter Coosje. Hij vertelde over zijn worsteling met de ziekte, de schaamte, het verdriet en de toekomst. Juist omdat hij in de loop der tijd zoveel steun kreeg van het publiek, wilde hij door middel van het boek open en eerlijk zijn verhaal vertellen over de laatste fase van zijn leven. En voor zijn kleinkinderen.
Ook tijdens dit gesprek speelt, net als in het boek, humor een grote rol. Zo vertelt Coosje aan tafel: “Het leven is kort, je kan het maar beter leuk houden met elkaar. Betekent niet dat we niet ook eens heel erg kunnen huilen met elkaar. Want het ìs natuurlijk ontzettend verdrietig. Je moet alleen oppassen dat het laatste stuk, dus deze laatste nare etappe overschaduwt. Alle mooie dingen die mijn vader heeft gedaan zijn ook heel belangrijk. Laten we dat vooral niet vergeten. Dat het niet alleen de man is die hier aan tafel zit en beeft en een ziekte heeft, maar ook die man is die zo ontzetten mooi kan zingen.”
Bekijk hier dit mooie gesprek terug: