Wytze Russchen is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Maandelijks schrijft Wytze Russchen een column voor ParkinsonNL: verhalen uit het leven gegrepen, zijn gevecht tegen parkinson dit alles uiteraard voorzien van een flink stuk (geo) politiek!
Vanochtend had ik een afspraak bij de CAP, een soort Catalaanse huisartsenpost. Twee keer per jaar neemt men daar bloed af om mijn gezondheid te controleren. Hoewel ik niet bang ben voor een prik, is dit CAP-consult niet bepaald mijn favoriete bezigheid.
Behalve het onchristelijke tijdstip van 08.00 uur, de plicht om nuchter te zijn, de rij voor de ingang die langer is dan bij de Sagrada Familia in augustus, wacht je vaak nog een administratieve verrassing, zoals iemand die een document vraagt dat je niet (bij je) hebt.
Vandaag was het weer raak. Toen ik na drie kwartier file-staan, wankel door dopamine-, cafeïne- en slaaptekort, eindelijk aan de beurt was, blafte de verpleegster: “Waar is uw urine?” “Dat is mij niet verteld”, stamelde ik, “alleen bloed”. Snibbig duwde ze mij een plastic pakje in de handen en snauwde: “gang in, tweede deur rechts, de wc. Volgende!”.
Binnensmonds vloekend omdat ik thuis al twee keer was ‘geweest’, waggelde ik naar het toilet. Ik scheurde de verpakking af en bekeek het bouwpakket: twee reageerbuisjes, twee dopjes en een bakje. Mijn IKEA-trauma stak de kop op; welk onderdeel ontbreekt? Een tweeregelig papiertje in het Catalaans moest als gebruiksaanwijzing dienen. Ik begon te transpireren.
‘Logisch nadenken’, pepte ik mezelf op. In de buisjes plassen was zelfs voor mij lastig, dus ging ik voor de beker. Met alle kracht probeerde ik een straaltje te produceren. Net op dat moment bonkte iemand met meer aandrang dan ik op de deur. Ostia! Ik moest weer van voren af aan beginnen. Ditmaal dacht ik aan koffie, liters kof.. yes, gelukt! Het was niet veel, maar een plas is een plas.
De opluchting was van korte duur. Hoe kreeg ik dit van de beker in die buisjes, met slechts twee handen die inmiddels hevig beefden? Teruggaan naar dat mens zonder plas was geen optie. Wonderwel lukte het mij iets in beide buisjes te krijgen. Zwetend keurde ik het resultaat: in elk buisje bevond zich één druppeltje urine. Hup, snel de dopjes erop.
Gesloopt liep ik terug naar de Catalaanse akela, die mij gebood om achter in de rij aan te sluiten. No way José! Ik legde de karig gevulde reageerbuisjes op haar bureau en zei luid: “hopelijk ben ik zwanger en mijn bloed krijg je over een halfjaar weer. Nu eerst koffie!”
Wie is Wytze Russchen?
Wytze Russchen (Drachten, 22 december 1970) is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. Hij is auteur van o.a. ‘het Oliemannetje – toplobbyist in Europa’ (2014), en ‘#Post uit Brussel’ (2015). Hij werd in 2017 door het platform euknowhow.eu beschouwd als een van de meest invloedrijke Nederlanders in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Sinds 18 september 2023 is Russchen ambassadeur van de Parkinsonalliantie Nederland.
Wil je op de hoogte blijven van Wytze zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande button.
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen, genezen en voorkomen. Tot die tijd zorgen we dat mensen met parkinson en hun omgeving een zo goed mogelijk leven kunnen leiden. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.