Wytze Russchen is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Maandelijks schrijft Wytze Russchen een column voor ParkinsonNL: verhalen uit het leven gegrepen, zijn gevecht tegen parkinson dit alles uiteraard voorzien van een flink stuk (geo) politiek!
Vroeger in Friesland, als iemand vroeg hoe het ging, was het antwoord steevast: “Ik mag niet klagen”. Typisch Fries, nuchter en ingetogen. Alleen bij een Elfstedentocht kwamen de emoties naar buiten, met of zonder hulp van Weduwe Joustra. Dat niet-zeuren-doe-maar-gewoon was ook typisch Nederlands. We hadden dan ook weinig te klagen.
Das war Einmal. Klagen mag tegenwoordig niet alleen, het lijkt wel te moéten. Klagen is de nieuwe nationale sport, wellicht bij gebrek aan een Elfstedentocht. Collectief boos en ontevreden. ‘De politiek’, ‘de buitenlanders’, ‘Brussel’, niets en niemand deugt. Het ooit zo open Nederland verschanst zich hyperventilerend achter de dijken.
Objectief gezien is er weinig reden tot beklag. ‘We’ staan ieder jaar in de Top-10 van rijkste en gelukkigste naties ter wereld. Toch kiezen Nederlanders, befaamd om hun tolerantie en internationalisme, massaal voor partijen die intolerantie en nationalisme prediken. Terwijl op het continent opnieuw oorlog woedt en dagelijks kinderen sterven vlakbij Bethlehem, is het verwende vaderland met zichzelf bezig. De angst regeert. Het lijkt alsof, behalve aan de landsgrenzen, ook rond onze hersens hoge hekken staan.
Over hersens gesproken, zestien jaar geleden werd bij mij de ziekte van Parkinson vastgesteld. Hoe invaliderend deze rotziekte ook is – en dit klinkt misschien vreemd – heeft parkinson me ook veel geleerd. Dat klagen geen zin heeft. Dat er twee opties zijn: in een hoekje zitten huilen of doorvechten. Dat wat echt belangrijk is, nog belangrijker wordt en dat wat niet belangrijk is, nog onbelangrijker wordt. En dat laatste is veel.
Daarom vind ik het spijtig te zien dat zoveel mensen wier hersens niet zijn aangetast – neurologisch gezien althans – die niet willen gebruiken. Die zich kwaad maken over futiliteiten, terwijl het leven zo kort is. Die niet genieten van welvaart, vooruitgang of elkaar. Die, hoewel kerngezond, liever slachtoffer zijn. Die elkaar het liefst de hersens inslaan, fysiek of verbaal, en keer op keer verwijdering verkiezen boven verbinding.
Mij zul je, na een geslaagde hersenoperatie in 2023, niet meer horen klagen. Gebruik je hersens en wees blij dat ze functioneren. Wees blij, punt. Mocht je je binnenkort weer vervelen, benut dan de energie die je normaliter in klagen stopt, in Verbinden. Door een vriend(in) te bezoeken die ziek is. Door eens aan de problemen van een ander te denken in plaats van aan jezelf. Of door een schenking te doen aan parkinson onderzoek. DAT kunt U doen. Rustig maar, niet boos worden, u mag ook gewoon blijven klagen.
Ik wens iedereen een vredig en verbindend 2025 toe.
Wie is Wytze Russchen?
Wytze Russchen (Drachten, 22 december 1970) is een voormalig Nederlands lobbyist in Brussel. Hij is auteur van o.a. ‘het Oliemannetje – toplobbyist in Europa’ (2014), en ‘#Post uit Brussel’ (2015). Hij werd in 2017 door het platform euknowhow.eu beschouwd als een van de meest invloedrijke Nederlanders in Brussel. In 2008 kreeg hij, op 37 jarige leeftijd, de diagnose parkinson. Hij schreef daarover later het boek ‘De Reis van mijn leven in 51 anekdotes’. Waarin hij op een laagdrempelige manier over zwaardere onderwerpen, zoals parkinson schrijft. Sinds 18 september 2023 is Russchen ambassadeur van de Parkinsonalliantie Nederland.
Wil je op de hoogte blijven van Wytze zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen.
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.