Jan Heemskerk kreeg in 2021 de diagnose ziekte van Parkinson. Met zijn maandelijkse column voor ParkinsonNL wil hij graag een nuttige bijdrage leveren aan de bewustwording van deze ziekte, door – zoals hij dat nou eenmaal doet – zijn leven met parkinson te portretteren. Natuurlijk met zijn kenmerkende mix van empathie en zelfspot.
Ik ben nooit een grote huilebalk geweest. Niet dat ik er in principe tegen ben, maar het maakt voor mijn gevoel dingen eerder erger dan beter, gevoelsmatig slechter dan het iets oplost, en je krijgt er een rood aangelopen hoofd en onsmakelijke snottebellen van. Ik probeer huilen dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Nu blijkt het ineens gezond. Gehoord van Chantal, de psychotherapeut van het ziekenhuis. Huilen is een soort uitlaatklep die alle narigheid als het ware uit al je gelaatsopeningen spuit.
Ik ben nooit te beroerd om iets nieuws te proberen.
Dus ik wacht op het eerste moment waarop ik moet huilen. Dat zijn meestal momenten van grote wanhoop of juist kleine frustratie. Klein als in: ik zou vanmiddag nog best heel graag een stukje willen werken maar mijn denkvermogen is op, de tank is leeg, en met geen mogelijkheid kan ik er nog een druppel productiviteit uitpersen. Groot als in: ‘wat ik ook doe: het heeft toch geen zin en alles wordt enkel slechter.’ Als zulke gevoelens me overvallen, klopt de hoge druk vervaarlijk in mijn borst, beginnen de traanbuizen te lekken en knijpt mijn keel zich dicht. Normaal doe ik dan mijn uiterste best om de hoofdkraan dicht te draaien, gooi de zandzakken voor de deur en galoppeer naar de horizon voor de tsunami uit. Nu blijf ik staan en geef me eraan over.
Het voelt alsof iemand een emmer lauw kleverig water in mijn gezicht gooit. Ik begin meteen te huilen. De druk in mijn hoofd en de kramp op mijn borst laten los. Ik loop leeg. Warme tranen overal, spoelen narigheid voor even weg. Alles ontspant totdat ik ben leeggehuild. Na de eerste golf druppel ik nog wat na, warme zware XXXL-tranen over mijn wangen. Dan is het stil. Er is niets opgelost, genezen of verbeterd. Maar ik voel me rustiger en minder gespannen, alsof ik wat beter tegen mijn frustratie en angst ben opgewassen, of misschien een soort vluchtplaats heb gevonden waar ik af en toe kan schuilen. Totdat ik de storm weer in moet. Als ik dat eerder had geweten… Of eigenlijk: als ik eerder had geluisterd. Huilen is top. Huilen geeft kracht. Helpt je schuilen in de storm. Nuttig om te weten.
Wie is Jan Heemskerk?
Jan geniet van bescheiden bekendheid als voormalig hoofdredacteur van de mannenbladen MAN, FHM en Playboy. Jan was ook lange tijd columnist bij onder meer Linda. (samen met Saskia Noort), Flair (met Marcel Langedijk) en Kek Mama (over vaderschap en relatie). En schreef voor vrouwenbladen als Libelle, Margiet Viva, Plus, Jan, Saar, Telegraaf Vrouw en Volkskrant Magazine talloze artikelen, vooral over de verhouding en verschillen tussen man en vrouw. Maar hij draait zijn hand ook niet om voor het presenteren van een radio/tv en/of podcast-programma.
Wil je op de hoogte blijven van Jan zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen. Je kan ook meer lezen over Jan en zijn ambassadeurschap voor ParkinsonNL.
Volg ons op social media
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.